مهدویت و مطالعات ادبی

.
هر روز صبح با امام زمان(عج) پيمان می‌بنديم و بيعت تازه می‌كنيم:

‹‹خدايا من در اين صبح و همه صبحگاهانِ زندگيم، عهد و عقد و بيعتی با مولايم، تازه مي‌­سازم كه هرگز از آن سرپيچی نكنم و دست نكشم. خدايا من را از ياران و ياورانش قرار بده!››[1]
مولای ما، حجت خدا و ولی نعمت همه است. او «امان زمين و امام زمان» است. ما هر چه داريم به بركت اوست ولی اكنون چون خورشيدی پشت ابر است كه برای طلوع نياز به ياری دارد!
آيا تا به حال از خود پرسيده­‌ايم: چگونه می‌توان امام زمان(عج) را ياری كرد؟! آيا قرائت دعای عهد در هر روز كافی است تا ما هم جزو ياوران آن حضرت قرار گيريم؟ آيا وظيفه ای نداريم؟! آيا نبايد كاری انجام داد؟! آيا اساساً از دست ما جز ندبه و اميد داشتن كاری می‌آيد؟! چه بايد كرد؟!
پاسخ به اين سؤالات اگر صحيح و منصفانه باشد، ما را به حقيقت نزديك می‌­كند.
اين روزها واژه هايی چون ‹‹آخرالزمان››، ‹‹پايان دوران››، ‹‹ آمدن منجی›› و‹‹ ظهور مسيح›› برسر زبان‌ها افتاده است؛ هزاره گرايان مسيحی، بعد از اينكه مسيح در شروع هزاره دوم هم نيامد، چشم به سال 2030 دوخته‌اند كه دوهزارمين سال تولد عيسی علیه‌السلام است. يهوديان هر روز برای آمدن ‹‹ ماشِيَح›› دعا می‌کنند تا به آنها ‹‹ ملكوتِ آسمان‌ها›› را نشان دهد. ديگران هم بی‌تفاوت نيستند؛ بودائيان، زرتشتيان، شرقيان و غربيان همه در انتظار «منجی» روزگار می‌گذرانند و برای آمدن موعود خود از صرف هزينه‌های زياد هم دريغ ندارند!
ما چه كرده‌­ايم؟! آيا ما هم مثل آنان موعودی داريم كه سخن از او سراسر تناقض باشد؟! يا نه، موعود آيين ما، موجودی است مشخص و دارای هدف معين كه« زمين را پر از عدل و داد می‌سازد، آن‌چنان كه پُر از ظلم و بيداد شده است»؟! آيا از اين سرمايه بهره برده‌ايم؟! آيا سهم خود را از نعمت سلامت عقيده و امنيت جان و ناموس و دين كه در پرتو او داريم، پرداخته‌­ايم؟! آيا لااقل گامی در جهت شناخت صحيح و بدون خرافات او برداشته‌­ايم تا به مرگ جاهلی نميريم؟! آيا اگر او بيايد، می‌­توانيم در مقابلش بايستيم و به چشمانِ مهربانش نگاه كنيم؟! يا نه، از شرمساری و سرافكندگی به گوشه‌ای ميی‌خزيم؟!
ما آمده‌­ايم برای بيعت و پيمانی تازه در؛ ‹‹ روزگاری كه ايمان فلک رفته به باد››!
ما آمده‌­ايم برای التيام دردِ دل خويش در فراق يار و اينكه به اندازه توان خود به آن عزيز فرزانه بگوييم كه ما را هم بپذير:
«يا ايها العزيز مسّنا و اهلنا الضرّ و جئنا ببضاعه مزجاه فاوف لنا الكيل وتصدّق علينا ان الله يجزي المتصدّقين»[2]
ای عزيز مملكت جان! ای يوسف فاطمه(عج) ! ما را ياری كن تا در اين راه كه قدم گذاشته‌­ايم، فقط تو را بخوانيم و به سوی تو باشيم!
ويژگی رسانه مكتوب مهدوی، خاصيتِ ماندگاري نوشته است هم­چنان‌كه دسترسی آسان به آن. علاوه بر اينكه مطبوعات و نشريات جايگاهی است برای پرورش فكر و قلم و نيز مقدمه­‌ای است براي نزديكی آرا و عقايد.
دوستان شما كه مجموعه‌­ای از متخصصان و فرهيختگان در زمينه ‹‹ امامت و مهدويت›› هستند، علاوه بر پيمانی كه با مولای خود بسته‌­اند، با شما هم داستان شده‌­اند تا با تبادل انديشه و نظر:
1. خود را در معرض نقد و ارزيابی قرار دهند و آينه نظراتتان باشند.
2. از انديشه­‌های شما بزرگواران كمال استفاده را ببرند.
3. به پرسش‌های شما، پاسخ صحيح دهند.
4. به كمک شما از حريم مولای خود دفاع كنند.
5. شانه به شانه شما ، به سوی آرمانشهر موعود قدم بردارند.
ما آمده‌ايم برای اينكه «طرحی نو در اندازيم»؛
تا يار كه را خواهد و ميلش به كه باشد!
يا مهدی ادركنی
---------------------------------
پي نوشت:
1. مفاتيح الجنان، دعاي عهد.
2. يوسف / 8 .

جواد قاسمی ـ سرمقاله پیش‌شماره 1 امان